Rozwój oświaty trzebiatowskiej sięga 1. połowy XIV w., kiedy na terenie miasta powstała szkoła łacińska. Miasto obecnie pełni funkcję gminnego ośrodka oświatowego, w którym do szkół podstawowych w roku szkolnym 2018/2019 roku uczęszczało 1125 uczniów, a do gimnazjów (ostatni rocznik) 145 uczniów. Miasto ma dwie placówki przedszkolne, które wspólne tworzą jedno przedszkole. Na terenie Gminy działają trzy szkoły podstawowe - dwie w Trzebiatowie i jedna w Mrzeżynie.
W Trzebiatowie mieści się Zespół Szkół im. Zbigniewa Herberta obejmujący: liceum ogólnokształcące, liceum profilowane, zasadnicza szkołę zawodową oraz uzupełniające liceum ogólnokształcące. Drugą placówką oświatową na poziomie ponadgimnazjalnym jest Centrum Kształcenia Zawodowego należące do WZDZ w Szczecinie.
W 1995 r. w Trzebiatowie utworzony został Ochotniczy Hufiec Pracy. Daje on możliwość zdobycia wykształcenia i przygotowania zawodowego w ramach polskiego systemu oświaty. Uczestnikiem hufca może zostać osoba w wieku 15-18 lat, która decyduje się realizować obowiązek nauki, łącząc ją z pracą i zdobywając konkretny zawód. Młodzież uczy się w trzyletniej Szkole Branżowej I Stopnia.
Władze miejskie utworzyły 2 obwody dla szkół podstawowych. Dzieci z Trzebiatowa z ulic po zachodniej stronie Młynówki oraz z Białoboków uczęszczają do Szkoły Podstawowej Nr 1 im. Jana Kochanowskiego, a z części Trzebiatowa po wschodniej stronie Młynówki do Szkoły Podstawowej Nr 2 im. I Armii Wojska Polskiego.
Trzebiatowska szkoła łacińska, powstała w XIV w., była przeznaczona dla synów patrycjatu miejskiego. Jej celem było m.in. przygotowanie młodzieży do pracy w handlu i magistracie. Mieszczanie trzebiatowscy zabiegali, aby zapewniono ich potomkom odpowiednie wykształcenie, które wybiegałoby poza kanony wychowania kościelnego. Dlatego zamierzano powołać typ szkoły świeckiej. Projekt jednak nie doczekał się realizacji ze względu na brak zgody władz kościelnych, które w tym czasie uzurpowały sobie prawo do zakładania szkół. Ustępstwem było pozwolenie na zorganizowanie w Trzebiatowie nauki na poziomach: średnim, niższym i najniższym.
Szkoła łacińska opierała swój program kształcenia na siedmiu sztukach wyzwolonych. Pierwszym etapem szkolnictwa było nauczanie pisania i czytania, gramatyki łacińskiej, zapoznanie z utworami klasycznymi. Do etapu drugiego należało nauczanie w zakresach: retoryki i dialektyki (tzw. łac. trivium, które z gramatyką stanowiło niższy stopień wykształcenia), arytmetyki, geometrii, muzyki i astronomii (tzw. łac. quatrivium, stopień wyższy). Nadto, ze względu na kształcenie młodzieży zamożnego mieszczaństwa, poszerzono program nauczania o geografię i elementy prawa. Językiem nauczania pozostawała łacina.
Okres świetności szkoły trzebiatowskiej przypada na lata, kiedy jej rektorem był Johannes Bugenhagen, który w połowie 1504, za pośrednictwem opata norbertanów H. von Beggerowa znalazł się w Trzebiatowie, obejmując kierownictwo szkoły miejskiej. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do 1517 roku i z przerwą do 1521 roku. Rektor ówczesnej szkoły rozszerzył program nauczania, który cieszył się szerokim zainteresowaniem, m.in. wykładał Pierwszy i Drugi list św. Pawła do Tymoteusza i Psalmy oraz przybliżał słuchaczom studia humanistyczne. Do Trzebiatowa zaczęli przybywać uczniowie m.in. z rejonów: Westfalii i Livlandu (tereny dzisiejszej Litwy i Łotwy).
W 1517 w klasztorze białobockim z inicjatywy opata J. Boldewana utworzono Collegium presbiterorum sive sacerdotum (Kolegium kapłanów). J. Bugenhagen został powołany na stanowisko lektora. Jego wykłady były nacechowane antyklerykalizmem i nowymi teoriami teologicznymi. Wyrażał w swoich kazaniach rozczarowanie instytucją Kościoła, które uzewnętrzniło się w 1521, gdzie jawnie wystąpił z niego po zapoznaniu się z dziełami Marcina Lutra. Nowe nauki propagował wśród uczniów oraz duchownych. W tym też roku wyjechał z Trzebiatowa do Wittenbergi. Wielu nowych zwolenników reformacji opuściło miasto. W późniejszym czasie przyczynili się do jej propagowania na Pomorzu. Trzebiatów stał się głównym ośrodkiem myśli reformacyjnej, szczególnie po obradach sejmu trzebiatowskiego (13 grudnia 1534), na którym wyrażono zgodę na wprowadzenie na Pomorzu luteranizmu.
Nowi mieszkańcy powojennego Trzebiatowa musieli pokonywać wiele trudności aprowizacyjnych, kwaterunkowych i komunikacyjnych. Jednak w pierwszym powojennym roku udało się stworzyć podwaliny pod sprawne funkcjonowanie miasta, w tym oświaty. Opracowano plan przyszłej sieci szkolnej na podstawie stanu technicznego budynków. Władze miasta położyły nacisk na zabezpieczenie nieruchomości i ruchomości szkolnych, które były narażone na liczne dewastacje oraz kradzieże. 24 sierpnia 1945, na podstawie zarządzenia Ministra Oświaty z 30 maja 1945, Inspektorat szkolny dokonał spisu dzieci podlegających obowiązkowi szkolnemu.
Polska oświata w Trzebiatowie zainaugurowała swoją działalność 1 września 1945, natomiast zajęcia szkolne rozpoczęły się z trzydniowym opóźnieniem. Do nauki przystąpiło 112 uczniów, których nauczało czworo nauczycieli. Do pionierów trzebiatowskiej Szkoły Powszechnej należeli: Stefan Turkowski (kierownik szkoły), Włodzimierz Gryżak oraz Stanisława i Alfons Tafelscy. Placówka była szkołą 7-letnią, której lokalizację przewidziano w budynku dawnej szkoły niemieckiej przy ul. Szkolnej 2. Stanowiła równocześnie centrum życia kulturalnego miasta. Szkoła w pierwszych latach działalności borykała się z wieloma utrudnieniami. Do największych należały: brak podręczników szkolnych i pomocy dydaktycznych. W celu zaktywizowania uczniów prowadzono liczne zajęcia, które nasycone były hasłami komunistycznymi.
W roku szkolnym 1948/1949, dzięki zabiegom kierownictwa szkoły, placówkę przeniesiono do budynku dawnej szkoły średniej (niem.) Oberschule (wcześniej: gimnazjum i progimnazjum) przy ul. Wodnej 2. Powodem przeniesienia była zbyt duża liczba uczniów (w latach 1966-1972 placówka ta pozyskała salę gimnastyczną, zbudowaną w czynie społecznym). W 1956 na terenie placówki rozpoczęła 10-letnią działalność szkoła z ukraińskim językiem nauczania. Dwa lata później Ukraińskie Towarzystwo Społeczno-Kulturalne wystąpiło z wnioskiem o utworzenie samodzielnej, 11-letniej szkoły tego typu. Braki lokalowe spowodowały zaniechanie tego projektu.
W latach 50. XX w. w Trzebiatowie nastąpił silny wzrost liczby ludności. Władze miejskie zdecydowały się na budowę nowego obiektu szkolnego, który został usytuowany przy ul. Długiej. Budowę placówki zakończono w 1959 (dziś: Szkoła Podstawowa nr 2 im. I Armii Wojska Polskiego). Tym samym zmieniono nazwę Szkoły Powszechnej na Szkołę Podstawową nr 1 (od 1980 noszącą imię Jana Kochanowskiego).
SP 2 początkowo posiadała 12 izb lekcyjnych, bibliotekę, dwie pracownie do prac ręcznych, boisko, bieżnię i salę gimnastyczną. Placówka była przeznaczona do nauczania maks. 400 uczniów, jednak już w pierwszym roku szkolnym przyjęto 647 dzieci. Dla poprawy sytuacji dydaktycznej w pobliskim Jarominie utworzono filię szkoły, która prowadziła zajęcia dla I etapu nauczania (klasy I-III) (1968). Zgodnie z reformą szkolną z 1961 szkoły te były placówkami 8-letnimi.
W początkach lat 60. XX w. rozpoczęto generalny remont obiektu SP 1. Zdecydowano, że zajęcia dydaktyczne będą odbywały się w czterech budynkach zastępczych (w latach 90. XX w. zlokalizowane były przy ul. Daszyńskiego, Szkolnej i Wodnej. Po 2003 przeniesiono ją do budynku przy ul. Kamienieckiej 16).
W 1974 w Trzebiatowie utworzono Zbiorczą Szkołę Gminną (ZSG), zrzeszającą 17 placówek z terenu gminy (6 szkół, 8 filii, 3 przedszkola). ZSG zostało powołane na mocy orzeczenia Wydziału Oświaty i Wychowania w Gryficach z dnia 25 lipca 1974. Zgodnie z wytycznymi ZSG miały zapewnić wszystkim uczniom odpowiednią opiekę zdrowotną; dożywianie; dowożenie do szkół i placówek kulturalnych; rozwijać uzdolnienia artystyczne i wszelkie zainteresowania.
W 1999 na skutek reformy oświaty w Trzebiatowie powstało Publiczne Gimnazjum, które przyjęło imię Książąt Pomorza Zachodniego. Placówka ta została usytuowana przy ul. Wodnej 2 (do reformy oświaty budynek był użytkowany przez SP nr 1). W związku z kolejną reformą oświatową w 2017 r. przywrócono 8-letnią naukę w szkole podstawowej. Obecnie w budynku byłego gimnazjum mieści się sale lekcyjne SP 1.
