Artykuł
Trzebiatów był motywem kilku dzieł sztuki. Najstarszy wizerunek miasta to rycina panoramy Trzebiatowa, która znajduje się na Wielkiej Mapie Księstwa Pomorskiego z 1618 roku, autorstwa Eilharda Lubinusa. Kolejne zachowane widoki Trzebiatowa to rysunki Karla Friedricha Schinkla. Ich powstanie związane jest z osobą króla Prus Fryderyka Wilhelma III. Władca spokrewniony z carycą Marią Fiodorowną (Zofią Dorotą Wirtemberską), odwiedził ją na dworze carskim w Petersburgu, gdzie rezydowała jako wdowa po carze Pawle I.
W podziękowaniu za dobre przyjęcie zlecił cenionemu architektowi i malarzowi Schinklowi namalowanie widoku Trzebiatowa, który byłby także swego rodzaju nostalgiczną pamiątką z miasta, w którym caryca spędziła dzieciństwo. Powstałe w 1809 roku rysunki nie zadowoliły jednak króla, który zdecydował się powierzyć zlecenie innemu berlińskiemu artyście. W tym samym roku do Trzebiatowa przybył Peter Ludwig Lütke - profesor malarstwa krajobrazowego Akademii w Berlinie. Namalował on wyidealizowaną panoramę miasta z drogi prowadzącej z Kołobrzegu. Obraz ten poza zabudową samego miasta przedstawia także zagospodarowanie terenów otaczających. Na przedmieściach przedstawione są scenki z życia codziennego, które ukazują miejscową
kulturę materialną mieszkańców. Obraz powędrował do Petersburga, gdzie pozostawał aż do wybuchu rewolucji październikowej, wówczas został zrabowany i ślad po nim zaginął. Dopiero w latach 30. XX wieku obraz pojawił się w jednym z berlińskich antykwariatów, o czym dowiedział się trzebiatowski regionalista i muzealnik, Johann Malotki. Zorganizowano zbiórkę na zakup dzieła. Obraz zawisł w gabinecie burmistrza w trzebiatowskim ratuszu, gdzie znajdował się do końca II wojny światowej. Zrabowany przez Rosjan, wywędrował ponownie do Petersburga. Dopiero w wyniku rewindykacji zrabowanych dzieł kultury, w latach 50. powrócił do Trzebiatowa, gdzie nadal wisi na ścianie w gabinecie burmistrza. Jego kopia wykonana przez Andrzeja Ruppentala znajduje się w zbiorach Trzebiatowskiego Ośrodka Kultury. W latach 20. i 30. XX wieku miasto było inspiracją dla amerykańskiego malarza niemieckiego pochodzenia Lyonela Feiningera, który był nim zafascynowany. Malował on akwarele, rysunki i szkice, związane m.in. z trzebiatowskimi kościołami, ratuszem, Basztą Kaszaną, a także Starym Miastem.
Trzebiatów pojawia się ponadto epizodycznie w dwóch filmach. W Trzebiatowie kręcono zdjęcia do filmu Veita Harlana "Kolberg", w którym trzebiatowskie ulice występowały w roli zabudowy Wrocławia z 1813 roku. Film opowiada o obronie Kołobrzegu przed wojskami francuskimi. Zdjęcia w Trzebiatowie kręcono 28 maja 1944 roku. Utrwalono w nim nie tylko dawną zabudowę, ale także niemieckich mieszkańców, którzy wystąpili w filmie w rolach statystów. Ponownie Trzebiatów pojawił się w filmie dokumentalnym w marcu 1945 roku. Był to film "Bitwa o Kołobrzeg" w reżyserii Jerzego Bossaka. Trzebiatów jest w nim anonimowym miasteczkiem położonym na południe od Kołobrzegu. Film zrealizowała "Czołówka" Wytwórnia Filmowa Wojska Polskiego. Premiera odbyła się w Łodzi 10 maja 1945 roku jako nr 9/10 Polskiej Kroniki Filmowej.
We wrześniu 2007 roku w mrzeżyńskim porcie kręcono film fabularny "Stary człowiek i pies". Reżyserem i autorem scenariusza filmu był Witold Leszczyński, autor m.in. "Żywotu Mateusza", "Siekierezady" czy "Konopielki". Film przedstawia historię Roberta - starzejącego się, niegdyś uznanego twórcy, który dziś zmaga się z własnymi kompleksami i przywarami oraz bezradnością wobec nowej rzeczywistości, która w bezwzględny sposób wyrzuca go na margines egzystencji. Pewnego dnia Robert znajduje w przydrożnym rowie potrąconego przez samochód psa. W odruch spontanicznego współczucia zabiera psa do domu i zaczyna się nim opiekować.
Z kolei na byłym lotnisku w Rogowie kręcono sceny do filmu "Piąta pora roku", polskiego dramatu obyczajowego z 2012 roku w reżyserii Jerzego Domaradzkiego. Witek (Marian Dziędziel) to owdowiały kierowca, który przejechał w życiu tysiące kilometrów, ale nie ujrzał jeszcze nic poza rodzinnym Śląskiem. Barbara (Ewa Wiśniewska), emerytowana nauczycielka muzyki, nie może pozbierać się po utracie bliskiej osoby – znanego malarza, z którym spędziła najpiękniejsze lata swojego życia. Pragnąc spełnić ostatnie życzenie partnera i rozsypać jego prochy nad morzem, w miejscu ich pierwszego spotkania, kobieta zwraca się o pomoc do Witka. W trakcie obfitującej w zaskakujące odkrycia podróży na drugi koniec Polski, dwie zagubione dusze połączy przyjaźń, która pozwoli przezwyciężyć najgłębsze różnice.
